คนเราจะเหลือเวลาใช้ชีวิตร่วมกันอีกกี่วัน จงทำดีต่อ กันและกันให้มาก

วันนี้เราอย ากที่จะพาเพื่อนๆ ไปเรียนรู้ข้อคิดการใช้ชีวิต กับบทความ คนเราจะเหลือเวลาใช้ชีวิตร่วมกันอีกกี่วัน จงทำดีต่อ กันและกันให้มาก ไปดูกันว่าทำไมเราคนเราถึงควรทำดีต่อ กันให้มากๆ

เช้าวันหนึ่ง..ภรรย าบอ กกับสามีว่า ‘วันนี้ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่ คุณจะขับรถไปส่ งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ไป รถโดยสารไม่สะดวกเลย’.. สามี..ซึ่งหน้าต าบูดบึ้งมา ตั้งแต่เช้าไม่ตอบภรรย า..แต่กลับกระช ากเสียงถามกลับไปว่า.. ‘เมื่อวานเธอซื้ อเสื้อใหม่มาใช่ไหม..เธอรับปากฉันแล้วนะว่า จะไม่ใช่เงิ นฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่ งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ..ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!’

ภรรย า..พูดออ กมาเสียงเบาๆ อย่ างคนรู้สึกผิดว่า ‘ที่แท้..คุณโ ก ร ธเรื่องนี้นี่เอง’ ..ภรรย า..ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ แล้วบอ กสามีว่า..
‘วันนี้มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ.. คุณไม่ต้องไปส่ งก็ได้..’แล้วเธอก็ออ กบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโ ก ร ธอยู่มาก..ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไป..สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน.. จึงออ กไปดูแล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนักเซาะตลิ่ง

จนสะพานเข้าเมืองได้ข า ดลง มีรถเมล์คันหนึ่งตกลงไปในน้ำด้วย..สามี.. ได้ยินดังนั้นตกใจมากกระโดด ออ กจากบ้านไปทันที เมื่อไปถึงแม่น้ำ..รถเมล์ ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำเหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระกระเป๋าต่างๆของผู้โดยสาร กระจัดกระจายมีการหามร่างของผู้เสี ยชีวิ ต คนแล้วคนเล่าขึ้น มาจากแม่น้ำ.. ช ายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรย า..ก็ไม่พบก็เสียใจเจียนสิ้นสติ..เฝ้าถามหน่วยกู้ภั ย ที่ทำงานอยู่ว่า ‘เห็นภรรย าผมบ้างไหมๆๆๆเธอใส่เสื้อสีแดงกางเกงสีดำ’

ทุกคนส่ายหน้า…บอ กว่าไม่เห็นเวลาผ่านไป จนเกือบเย็น กู้ภั ยหยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เ สียชีวิ ต ที่หาพบแล้วจึงบอ กช ายหนุ่มว่า.. ‘หักห้ามใจเถอะนะภรรย าคุณคงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว’ ช ายหนุ่มเดินกลับบ้านเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ร้องไห้ไปคร่ำครวญไปตลอ ดทาง ในใจของเขาเฝ้าแต่คร่ำครวญว่า ‘ทำไมๆๆๆเราไม่ขับรถไปส่ งเธอนะ…เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงิ นฟุ่มเฟือยเสื้อตัวเดียวมันจะร า คาเท่าไหร่กัน’ แต่เมื่อ กลับถึงบ้านคาดไม่ถึงว่า..ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารอยู่บนโต๊ะ..

ในมือเธอมีเสื้อ กันหนาวเก่าตัวหนึ่ง ซึ่งเธอ กำลังเย็บซ่อมช ายเสื้อที่รุ่ยอยู่.. ‘คุณไปไหน มาคะ..’ ..ภรรย ายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอ ดเธอจนแน่น.. ‘คุณเป็นอะไรร้องไห้ทำไม.. วันนี้ฉัน มัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสียเวลาอ้อนวอน ให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน..อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้อีกหล า ยปีนะคะ ฉันนี่แย่จริงๆของเก่าก็ยังมี ไปซื้ อของใหม่มาทำไม’ เรื่องบางเรื่อง..เราโ ก ร ธจนลืมไปว่า

มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ’ความสุข’ของเราเลยนะ เรื่องบางเรื่อง..ไม่สำคัญเท่ากับ ‘ความสุข’ของคนที่เรารัก.. เรามีเวลาในโลกนี้…จำกัด..เวลาที่ใช้ร่วมกัน…. ยิ่งจำกัด..อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่ านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย

ที่มา bangpunsara, yakrookaset