วันนี้เราอย ากที่จะพาเพื่อนๆ ไปเรียนรู้ข้อคิดการใช้ชีวิต กับบทความ คนเราจะเหลือเวลาใช้ชีวิตร่วมกันอีกกี่วัน จงทำดีต่อ กันและกันให้มาก ไปดูกันว่าทำไมเราคนเราถึงควรทำดีต่อ กันให้มากๆ
เช้าวันหนึ่ง..ภรรย าบอ กกับสามีว่า ‘วันนี้ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่ คุณจะขับรถไปส่ งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ไป รถโดยสารไม่สะดวกเลย’.. สามี..ซึ่งหน้าต าบูดบึ้งมา ตั้งแต่เช้าไม่ตอบภรรย า..แต่กลับกระช ากเสียงถามกลับไปว่า.. ‘เมื่อวานเธอซื้ อเสื้อใหม่มาใช่ไหม..เธอรับปากฉันแล้วนะว่า จะไม่ใช่เงิ นฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่ งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ..ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!’
ภรรย า..พูดออ กมาเสียงเบาๆ อย่ างคนรู้สึกผิดว่า ‘ที่แท้..คุณโ ก ร ธเรื่องนี้นี่เอง’ ..ภรรย า..ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ แล้วบอ กสามีว่า..
‘วันนี้มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ.. คุณไม่ต้องไปส่ งก็ได้..’แล้วเธอก็ออ กบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโ ก ร ธอยู่มาก..ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไป..สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน.. จึงออ กไปดูแล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนักเซาะตลิ่ง
จนสะพานเข้าเมืองได้ข า ดลง มีรถเมล์คันหนึ่งตกลงไปในน้ำด้วย..สามี.. ได้ยินดังนั้นตกใจมากกระโดด ออ กจากบ้านไปทันที เมื่อไปถึงแม่น้ำ..รถเมล์ ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำเหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระกระเป๋าต่างๆของผู้โดยสาร กระจัดกระจายมีการหามร่างของผู้เสี ยชีวิ ต คนแล้วคนเล่าขึ้น มาจากแม่น้ำ.. ช ายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรย า..ก็ไม่พบก็เสียใจเจียนสิ้นสติ..เฝ้าถามหน่วยกู้ภั ย ที่ทำงานอยู่ว่า ‘เห็นภรรย าผมบ้างไหมๆๆๆเธอใส่เสื้อสีแดงกางเกงสีดำ’
ทุกคนส่ายหน้า…บอ กว่าไม่เห็นเวลาผ่านไป จนเกือบเย็น กู้ภั ยหยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เ สียชีวิ ต ที่หาพบแล้วจึงบอ กช ายหนุ่มว่า.. ‘หักห้ามใจเถอะนะภรรย าคุณคงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว’ ช ายหนุ่มเดินกลับบ้านเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ร้องไห้ไปคร่ำครวญไปตลอ ดทาง ในใจของเขาเฝ้าแต่คร่ำครวญว่า ‘ทำไมๆๆๆเราไม่ขับรถไปส่ งเธอนะ…เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงิ นฟุ่มเฟือยเสื้อตัวเดียวมันจะร า คาเท่าไหร่กัน’ แต่เมื่อ กลับถึงบ้านคาดไม่ถึงว่า..ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารอยู่บนโต๊ะ..
ในมือเธอมีเสื้อ กันหนาวเก่าตัวหนึ่ง ซึ่งเธอ กำลังเย็บซ่อมช ายเสื้อที่รุ่ยอยู่.. ‘คุณไปไหน มาคะ..’ ..ภรรย ายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอ ดเธอจนแน่น.. ‘คุณเป็นอะไรร้องไห้ทำไม.. วันนี้ฉัน มัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสียเวลาอ้อนวอน ให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน..อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้อีกหล า ยปีนะคะ ฉันนี่แย่จริงๆของเก่าก็ยังมี ไปซื้ อของใหม่มาทำไม’ เรื่องบางเรื่อง..เราโ ก ร ธจนลืมไปว่า
มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ’ความสุข’ของเราเลยนะ เรื่องบางเรื่อง..ไม่สำคัญเท่ากับ ‘ความสุข’ของคนที่เรารัก.. เรามีเวลาในโลกนี้…จำกัด..เวลาที่ใช้ร่วมกัน…. ยิ่งจำกัด..อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่ านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
ที่มา bangpunsara, yakrookaset