จงอย่ าเป็นคนจน ที่พยายามใช้ชีวิตติดหรู ดูแพง

วันนี้เราอยากที่จะพาเพื่อนๆ ไปเรียนรู้ข้อคิดการใช้ชีวิตในยุคที่หล า ยคน มักใช้ติดหรู ดูแพง ทั้งที่ชีวิตยังจนอยู่ กับบทความ จงอย่ าเป็นคนจน ที่พยายามใช้ชีวิตติดหรู ดูแพง ไปดูกันว่าทำไมหล า ยคน มักใช้ชีวิตดูแพง ทั้งที่ชีวิตจริงยังจนอยู่

เจ้าของร้านทอง… ใส่ทองเส้นเท่าหนวดกุ้งแต่ลูกจ้าง… ( บางคน ) ทั้งหมดที่มีในชีวิต ขน มาผูกไว้ที่แขนแขวนที่คอหมด เจ้าของโชว์รูมรถ… ขับมอไซค์คันเก่าไปซื้ อ ส้มตำหน้าปากซอย แต่ลูกจ้าง… ( บางคน ) จะทำทุกวิถีทางเพื่อประกาศให้โลกรู้ว่ามีรถหรูขับ เจ้าของกิจการ… ตื่นตี 5 มาเปิดร้าน ทำงานเก็บร้าน นอนอีกที4-5ทุ่ม

แต่ลูกจ้าง… ( บางคน ) ตื่น 8 โมงเลิก 5 โมงเย็ น บอ ก…’ลำบาก’ เจ้าของเขียงหมู ข า ยได้วันละหมื่น เก็บทุกบาทอย่ างดีใส่ไว้ตู้เซฟ สิ้นเดือนรีบเอาเข้าแบงค์ แต่ลูกจ้าง… ( บางคน ) มีเงินแสนก้อนเดียวในชีวิตเอามาวางเรียง ถ่ายรูปโช ว์ลงโซ เ ชี่ยล ให้โลก ( โ จ ร ) รู้..ว่ากูมี เฮียข า ยส่ งอะไหล่รถทั่วจังหวัด มีกิจการหล า ยสิบล้าน กินข้าวแกงข้างบ้ า น กับกาแฟ 7 – 11 แต่ลูกจ้าง… ( บางคน ) ของอาเฮีย ซื้ อ กาแฟแก้วละสองร้อย เพื่อถ่ายรูปอัพลงเฟ ส

แล้วมาบ่นกับเฮียว่า… ปล า ยเดือนไม่มีเงินซื้ อ ข้าวกิน ขอเบิกล่วงหน้า เศรษฐีร้านข า ยส่ ง สอนให้ลูกทุกคนทำงาน หา รายได้พิเศษ เพื่อมีเงินเก็บ ไปซื้ อ ของฟุ่มเฟือยที่อย า กได้เอง ถัดไปข้างบ้ า น ส่ งลูกเรียนกรุงเทพ ลูกบ่นอย า กได้โทรศัพท์ใหม่ รีบรูดบัตรซื้ อ ให้ เจ๊ร้านข า ยส่ งปลาทะเล ในตลาดแห่งนึง ข า ยได้วันเป็นล้าน

เจ้าของใส่เสื้อห่านคู่ตัวไม่ถึงร้อยมาแผง แต่ลูกจ้าง… ( บางคน ) ใส่เสื้อแบร น ด์ห้างร า ค าหลักพัน มาทำงาน ‘อ่ านจบคุณอาจค้านว่า…’ ความสุขคนเรามันไม่เหมือนกันปะว่ะ…? คนเราหาเงิน มาแล้วไม่ใช้เพื่อให้ตัวเองมีความสุข แล้วจะหาไปทำไม…? ผมก็จะตอบกลับไปว่า… ‘ร ว ยแล้ว’

จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ แต่ถ้ายัง ‘จน’ อยู่จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ ( ไม่ได้…! ) ผมจุก… เพราะมันจริงถ้ายังไม่ร ว ย…ไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตยังไงก็ได้…!! เพราะสุดท้าย…ความอวด ติดหรู จมไม่ลง… มันจะตกเป็นภาระต่อในคนรุ่นหลัง เหนื่อยหรือยังชีวิต…จอมปลอม? ชีวิตที่ต้องสร้างภาพ ถ่ า ยรูปอัพลงเฟ ส ว่า…ตัวเองหรู ว่าตัวเองมี แต่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังกว่าจะได้มา ต้องเป็นห นี้แค่ไหน ถ้า.คิดเป็นชีวิตก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ ถ้าคิดไม่เป็น…ก็จงอยู่แบบเดิมต่อไป

ที่มา T h e A m a z i n g L i f e, k a e y i m